Rozdział 2

2. Nic nie jest ważniejsze od sukcesu mojego przyjaciela!

Oliwia

            Podróż z Rosji do Bułgarii nie obfitowała w większe niespodzianki czy nieprzyjemności. Szczerze mówiąc, wolałabym swój urlop wykorzystać na podróż do Polski, mimo wszystko tęsknie za tym krajem i rodziną, ale przecież nie mogłam odpuścić takiej okazji. Chłopakom udało się awansować do turnieju finałowego w pięknym stylu. Szli przez fazę grupową jak burza, taranując każdą przeszkodę, nawet wielką Brazylię.

            W Sofii pojawiłam się jednak dopiero w dniu finału. Musiałam odpowiednio przygotować grupę młodych tenisistek do turnieju w Moskwie, dla nich to było przeżycie. Sama pamiętam, jak grałam pierwsze mecze we własnym kraju, w tak dużym turnieju. U nas to nie jest tak wysoka ranga. Owszem są jakieś młodzieżowe turnieje, ale tenis sam w sobie nie jest zbyt popularny. Ba, gdyby nie Radwańska i jej sukcesy pewnie mało kto słyszałby o tym sporcie. To też był jeden z powodów mojej przeprowadzki. W Rosji znajdziesz pieniądze na każdy cel, jest łatwiej. Tam mogę się rozwijać i cały czas mieć coś wspólnego z jednym z moich dwóch ukochanych sportów. A w Polsce pewnie skończyłabym jako nauczycielka wychowania fizycznego.

            I tak dziwię się, że pozwolili mi przyjechać chociaż na niedzielę. Przecież w tym samym czasie trzy moje podopieczne rozgrywały ćwierćfinały. Sama dobrze wiem, ile daje każde pozytywne czy negatywne słowo trenera. Jest wzorem, autorytetem, któremu ufa się bezgranicznie. Swoim rodzicom nie ufałam tak mocno jak trenerce. Po części było to też spowodowane tym, że rodzina nigdy nie akceptowała moich wyborów. Oni woleli, żebym została prawnikiem, lekarzem albo jakąś księgową, a ja od zawsze kochałam sport. Pierwsza była siatkówka, to fakt. Jednak ja jestem indywidualistką, nie potrafię na dłuższą metę współpracować w dużej grupie ludzi. Albo oni nie potrafią mnie zaakceptować, trudno powiedzieć.

            Od zawsze byłam inna. A w Łukaszu od początku urzekło mnie to, że zaakceptował i polubił mnie mimo moich wszędobylskich wad. Przez kilka lat miałam tylko jego, dopiero w liceum otworzyłam się na świat. Do tamtej pory byłam ja, tenis i Łukasz. Kibicowaliśmy sobie z całych sił, nawet na niektórych meczach wyjazdowych. Po prostu byliśmy przyjaciółmi, takimi na dobre i złe. I do tej pory tak jest, bo dobrze maskuję swoje chore uczucia.

- Przestrzelił! Przestrzelił Stanley! – krzyczał radośnie Swędrowski, a ja obserwowałam „taniec zwycięstwa” w wykonaniu naszych siatkarzy.

            To było coś pięknego. Nawet nie myślałam wówczas, że Łukasz jednak ze mną zamieszka i jakie to będzie niosło ze sobą konsekwencje. Po prostu cieszyłam się ich szczęściem. Do tej pory na każde wspomnienie tego zwycięstwa się uśmiecham. Żygadło mnie zauważył i zrobił bardzo zaskoczoną minę. Żył w przekonaniu, że jednak nie przyjadę.

Łukasz

            Złoty medal Ligi Światowej! Radości, jaką czułem, nie da się opisać. Ale jednak było coś, co mnie w tym wszystkim przytłaczało. Nie miałem z kim podzielić się tym sukcesem… Każdy z chłopaków gdzieś na trybunach miał żonę, dziewczynę, rodzinę, a ja nikogo. Agnieszka nie mogła przyjechać, bo zatrzymały ją sprawy zawodowe, jak zawsze.

            Gdy na trybunach zobaczyłem uśmiechniętą od ucha do ucha Oliwię, po prostu zdębiałem. Byłem przekonany, że jednak nie przyjedzie. Mówiła coś o turnieju swoich podopiecznych, ale ona była tam i widziała nasze zwycięstwo. Po chwili euforii dokładnie się jej przyjrzałem. Zmieniła się przez ten rok. Jeszcze we Włoszech była delikatną i zagubioną dziewczynką, a teraz wyglądała jak pewna siebie, pełna wdzięku kobieta. W rzeczywistości nią była. Potrzebowała trochę więcej czasu, żeby przestać być zapatrzoną w zieloną, małą piłeczkę chłopczycą albo to kwestia tego, że nie było z nią mnie. Może przy mnie się hamowała?

            Nie rozmyślałem o tym dłużej, tylko po prostu pobiegłem na trybuny, żeby przywitać się z Oliwią. W niedźwiedzim uścisku staliśmy kilkadziesiąt sekund, dla mnie czas się zatrzymał. Tak bardzo tęskniłem za moją bratnią duszą.

- Gratuluję! – krzyknęła radośnie, gdy już się od siebie oderwaliśmy i pocałowała mnie w policzek. W Polsce zaraz byłaby afera, że Żygadło zdradza żonę, ale może w Bułgarii będzie chociaż nieco spokojniej.

- A jednak przyjechałaś – wypaliłem bez namysłu.

- Nie mogło mnie tu nie być! Nic nie jest ważniejsze od sukcesu mojego przyjaciela! – oznajmiła. A czy jest coś ważniejszego od sukcesu męża? Według pewnej kobiety tak. Jednak na Oliwkę zawsze mogłem liczyć. To była zasadnicza różnica między nią a Agnieszką.

- Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że tu jesteś – i ponownie ją przytuliłem, potrzebowałem jej bliskości jak nigdy dotąd.

- Dobra, Łukasz, starczy tych czułości – zaśmiała się jakoś tak dziwnie, nerwowo. – Idź już, bo medal ci muszą dać! Będę czekała przed halą – uśmiechnęła się jeszcze, a ja wróciłem na boisko, by chwilę potem odbierać złoty medal.

Oliwia

            Sofia nocą jest piękna. A Sofia nocą po historycznym zwycięstwie, z Łukaszem przy boku już zupełnie przesadziła. Wędrowaliśmy małymi uliczkami, opowiadając o tym, co działo się przez ten poprzedni rok. Właśnie prawie tyle się nie widzieliśmy. Żygadło niejednokrotnie nad tym ubolewał, ale ja potrzebowałam wyciszenia, spokoju, musiałam odpocząć od jego obecności, która nie zawsze była dla mnie zbawienna. Czasami miała na mnie mocno destrukcyjny wpływ.

Stanęliśmy na jakimś małym tarasie widokowym i obserwowaliśmy miasto. W pewnym momencie poczułam jego ręce na swojej talii i głowę na moim ramieniu.

- Bardzo ci dziękuję, że tu jesteś, to dla mnie naprawdę ważne – szepnął mi do ucha, a ja wtuliłam się w niego jak małe dziecko. Wiem, że miał mówić to komuś innemu.

- Ale naprawdę nie musisz mi dziękować. Przecież zawsze byłeś przy moich największych sukcesach! – uśmiechnęłam się i wyswobodziłam z jego ramion, stając do niego przodem. – A jak już cię nie było, to doznałam kontuzji, która wykluczyła mnie z gry. Wolałam, żeby to cię ominęło – zaśmiałam się.

- Potrafisz już o tym mówić z takim dystansem? Przecież to był dla ciebie koniec świata – zapytał zdziwiony.

- Minęło już trochę czasu, poza tym wyjazd bardzo mi pomógł. No i był przy mnie jeszcze pewien człowiek. Może wtedy miałeś wrażenie, że twoje starania idą na marne, ale dziś muszę ci powiedzieć, że gdybyś nie postawił mnie wówczas do pionu, to różnie mogłoby być. To ja ci dziękuję.

- Cieszę się, że sobie z tym poradziłaś, Liw – zamarłam. Moje serce na kilka setnych sekundy zatrzymało się w miejscu, gdy usłyszałam to zdrobnienie.

- Proszę cię, nie mów tak do mnie… - wydusiłam z siebie.

- Przepraszam… - wypowiedział z wyraźną skruchą w oczach. – Za wszystko – dodał po chwili i oboje dobrze wiedzieliśmy, o co chodzi. Potem ruszył przed siebie, a ja dalej podziwiałam bułgarską stolicę w nocnej wersji. Szybko jednak do niego dołączyłam i dalej w ciszy szliśmy przed siebie.

- Jutro wracam do Rosji – powiedziałam po pewnym czasie.

- Ja jadę do Włoch, zabieram wszystkie rzeczy, a potem mordercze treningi w Spale i Igrzyska.

- Ale przecież warto się męczyć. Trzeba walczyć o marzenia.

- Trzeba, trzeba. A ty przegrałaś zakład – zaśmiał się złowieszczo.

- I co w związku z tym? – zapytałam naiwnie.

- We wrześniu z tobą zamieszkam – oznajmił radośnie. – Cieszysz się?

- Jak cholera – prychnęłam groźnie, co zbiło go z tropu. Stał się jakiś pochmurny, poważny, radość zeszła z jego twarzy. – Oj, głupolu! Pewnie, że się cieszę.

- No, ja myślę.

- Ale twoich skarpetek sprzątać nie będę! – zastrzegłam na samym początku.

- A czy ja kiedykolwiek rozrzucałem skarpetki po mieszkaniu?

- Kiedyś nie, ale przez dziesięć lat sporo mogło się zmienić.

- Owszem, sporo, ale sama widzisz, że niektóre rzeczy są niezmienne. Na przykład my, my nadal jesteśmy sobie okrutnie bliscy.

            „Bliżsi niż myślisz” – dodałam w myślach, ale nic nie mówiłam. Swoje uczucia trzeba schować do kieszeni, dla wspólnego dobra.

 ~*~

Jest dwójeczka. Trochę dłuższa, ogólnie właśnie mniej więcej takiej długości będą rozdziały. Jestem strasznie mile zaskoczona tak dużym zainteresowaniem po pierwszym rozdziale. To wręcz niebywałe. Niby statystyki nie grają roli, ale każde Wasze słowo jest dla mnie ogromnym motywatorem. Co prawda teraz zaczynam czuć, że to musi być coś dobrego i zaczynam się zastanawiać nad tym, co już napisałam. Ale chyba nic nie zmienię, bo wyjdzie jeszcze gorzej. Zanim razem zamieszkają jeszcze kilka ciekawych wydarzeń Was czeka. Wiecie, co robić, żeby mnie dalej tak skutecznie motywować.:) Dziękuję Wam, że jesteście. :*
Commi.